Osobą, którą uważa się za pioniera dzisiejszego budownictwa pasywnego jest Niemiec dr Wolfgang Feist. To właśnie on razem z Instytutem Mieszkalnictwa i Środowiska opracował standard budynku pasywnego, a pierwszy projekt takiego domu powstał w 1990r.
Wolfgang Feist definiuje dom pasywny jako budynek o minimalnym zapotrzebowaniu na energię do ogrzania jego wnętrza.

(15kWh/m2 rocznie, czyli 1,5l oleju opałowego lub 1,5m3 gazu ziemnego na m2 w skali roku)

Istotą takiego budownictwa jest maksymalizacja zysków energii cieplnej i minimalizacja jej strat.
Komfort termiczny zostaje uzyskany, przez pasywne źródła energii tj. energię słońca, energię gruntu, urządzenia elektryczne oraz samych mieszkańców. Ponadto w domu tego typu funkcjonuje odzysk ciepła z powietrza zużytego ( rekuperacja ) i podgrzewanie powietrza wentylującego budynek.

Budowa

W kwestii rozwiązań budowlanych, budynki systemu pasywnego nie różnią się architektonicznie od normalnych ( ograniczenie kształtu sprowadza się do inwencji twórczej projektanta ). Natomiast znaczna różnica występuje w doborze materiałów wykorzystywanych, przy budowie.
Zewnętrzna część budynku jest nieprzepuszczalna dla powierza, a stolarka okienna charakteryzuje się mniejszymi stratami ciepła niż w przypadku budownictwa standardowego.
Wentylacja zaprojektowana jest w taki sposób aby straty ciepła były mniejsze o 75-90 % w stosunku do strat związanych z wentylacją w budownictwie standardowym.
Dodatkowo bardzo często stosuje się gruntowy wymiennik ciepła. Jest to urządzenie, które wspomaga wentylację budynków w taki sposób aby zwiększyć ich komfort cieplny, po przez ujednolicenie temperatury powietrza dostarczonego do budynku.
Zasada działania
W okresie zimowym powietrze z zewnątrz przechodzi przez gruntowy wymiennik ciepła gdzie zostaje wstępnie ogrzane. Kolejno trafia do rekuperatora, w którym zostaje podgrzane za pomocą ciepła wywianego z budynku.